Wypadki komunikacyjne są najczęściej związane z cierpieniem oraz wysokimi kosztami. Niewiele osób, po tak traumatycznych wydarzeniach, myśli o możliwości uzyskania rekompensaty za negatywne skutki majątkowe, jednak zawsze warto się o nią ubiegać.

Jako osoba poszkodowana masz do tego prawo – po prostu należy Ci się takie świadczenie. Jeśli doznałeś poważnych obrażeń ciała, dzięki wywalczonym kwotom będziesz mieć możliwość szybszego powrotu do zdrowia albo będziesz mógł pozwolić sobie na udogodnienia podczas rehabilitacji, na które normalnie nie byłoby Cię stać.

W sytuacji gdy wypadek komunikacyjny miał skutek śmiertelny, osoby, które straciły członka najbliższej rodziny, uzyskują możliwość otrzymania finansowej rekompensaty za doznane cierpienia. Choć nic nie przywróci im bliskiej osoby, to w przypadku gdy zmarły był głównym żywicielem rodziny i ją utrzymywał, uzyskane kwoty mogą wesprzeć finansowo całą rodzinę i pomóc przetrwać pierwszy okres traumy, kiedy trudno myśleć o czymś innym niż żałoba.

• W normalnym toku postępowania do 3 lat od momentu zdarzenia,
• jeśli sprawca jest nieznany, to w okresie 10 lat od powstanie szkody,
• w przypadku szkód, które powstały w wyniku przestępstwa mamy 20 lat,
• osoby małoletnie mogą się ubiegać o odszkodowanie do dwóch lat po uzyskaniu pełnoletności.

Jeżeli osoba poszkodowana przyczyniła się do powstania szkody, w tym do szkód powstałych w wyniku wypadku drogowego, jest uznana za współwinną. Współwina nie wyklucza jednak walki o odszkodowanie za wypadek komunikacyjny. Jednak jeśli przyczyniłeś się do wypadku, nie zwlekaj i bezzwłocznie odpowiedz na wezwania ubezpieczyciela. Twoje milczenie i bierność mogą nie tylko przedłużyć, ale także opóźnić całe postępowanie. Pamiętaj, że ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych nakłada na sprawcę obowiązek potwierdzenia oświadczenia. W sytuacji, gdy takie potwierdzenie nie nastąpi, zakład ubezpieczeń może dochodzić od niego zwrotu części wypłaconego odszkodowania, więc nie warto czekać. Zawsze możesz walczyć o odszkodowanie, jeśli jesteś osobą poszkodowaną. Musisz jednak pamiętać, że jego wysokość będzie pomniejszona proporcjonalnie do stopnia przyczynienia się do wypadku. Warto wiedzieć, że każde nieprawidłowe zachowanie poszkodowanego, które miało jakikolwiek wpływ na powstanie szkody, potencjalnie zmniejsza jego odszkodowanie. Co może być takim nieprawidłowym zachowaniem? Przede wszystkim chodzi o złamanie obowiązujących przepisów prawa lub zasad współżycia społecznego.

W momencie śmierci w wypadku samochodowym, najbliżsi członkowie rodziny – małżonkowie, krewni, osoby pozostające w konkubinacie, a także członkowie rodziny zastępczej – mogą ubiegać się o zadośćuczynienie, które ma zrekompensować im krzywdy, czyli szkody niematerialne oraz odszkodowanie, jeżeli na skutek śmierci osoby bliskiej ich sytuacja życiowa uległa znacznemu pogorszeniu.

Zadośćuczynienie za śmieć członka rodziny w wypadku komunikacyjnym przysługuje z OC sprawcy, tak samo jak w przypadku odszkodowania. Różnica pojawia się dopiero w kwestii drogi uzyskania świadczenia – w przypadku zadośćuczynienia nie istnieje żaden schemat w przyznawaniu należnych środków finansowych, a ich wysokość jest ustalana indywidualnie, natomiast odszkodowanie oblicza się tak, aby pokryło wszelkie straty finansowe powstałe przez szkodę.

Szkoda niemajątkowa jest znacznie trudniejsza do wychwycenia, a zalicza się do niej ból (cierpienie fizyczne) i/lub cierpienie psychiczne, wynikające na przykład z traumy po wypadku lub ze straty bliskiej osoby. W przypadku pogorszenia się sytuacji życiowej, bliscy zmarłego mogą starać się o odszkodowanie. Często bowiem zmarły swoją pracą i zarobkami utrzymywał całą rodzinę. W takiej sytuacji bierze się pod uwagę sytuację materialną uprawnionego do odszkodowania po śmierci osoby bliskiej i porównuje, w jakiej sytuacji materialnej znajdowałby się, gdyby zmarły żył. Należy pamiętać, że można ubiegać się zarówno o zadośćuczynienie, jak i odszkodowanie na skutek śmierci członka rodziny w wypadku samochodowym.

Zadośćuczynienie obejmuje wszystkie negatywne doznania po stronie poszkodowanego, także te, które będzie on odczuwać w przyszłości. Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów jakimi należy kierować się przy wyliczaniu wysokości zadośćuczynienia. Wskazówki można jednak znaleźć w orzeczeniach sądów powszechnych, szczególnie Sądu Najwyższego. Najczęściej brane pod uwagę są następujące kryteria:

• stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego wyrażający się w kalectwie, oszpeceniu, ograniczeniach ruchowych, ograniczeniach wykonywania czynności życia codziennego,
• długotrwałość choroby, cierpień, leczenia, rehabilitacji, w tym bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne, okres dochodzenia do względnej sprawności, przywrócenie prawidłowych funkcji organizmu,
• wiek poszkodowanego,
• płeć poszkodowanego,
• poczucie bezradności życiowej, niekorzystne widoki i możliwości poszkodowanego w przyszłości,
• aktualna i zmieniająca się stopa życiowa społeczeństwa polskiego oraz sytuacja materialna społeczności na terenie zamieszkania poszkodowanego,
• inne czynniki wpływające na poczucie krzywdy uzależnione od konkretnego stanu faktycznego, których trzeba poszukiwać przy każdej indywidualnej sprawie szczególnie z uwzględnieniem wszelkich cech poszkodowanego.